Adolf Bagiński (1900-1975) - pseudonim aktorski Adolf Dymsza. Najbardziej znany jako Dodek. Jego kariera rozpoczęła się od występów w warszawskim kabarecie Qui Pro Quo. Z czasem stał się najpopularniejszym aktorem komediowym. Miał dwie odsłony artystycznego życia. Pierwszą, tę przedwojenną - pełną sukcesów. I tę następną, niknącą w cieniu kulis. Rozgraniczał je tragiczny dla jego kariery antrakt. Okres okupacji. A nad wszystkim zapadła kurtyna przemilczeń - nigdy do końca niewyjaśnionych wydarzeń - chociaż część widzów nie miała żadnych wątpliwości co do ich oceny. Przez dwadzieścia powojennych lat występował na deskach warszawskiej Syreny. Stworzył surrealistyczne, groteskowe postaci na kabaretowych scenach, kojarzono go z warszawskimi cwaniakiem, ale o dziwo dostrzegano również, że jego komizm miał w sobie zawszę nutę zadumy i smutku.Jest to jednocześnie próba opowieści o części świata przedwojennej Warszawy, której już nie ma.
UWAGI:
Role A. Dymszy s. 578-584. Nota edytorska s. 585. Indeks.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Gabriela Kownacka (1952 - 2010). Aktorka... można wymienić teatry, w których grała, filmy, w których wystąpiła, można wspomnieć o serialu, który przyniósł jej ogromną sympatię i popularność. W przypadku tej książki nie to jest powodem jej powstania. Zwracając się do wybranej przeze mnie grupy kolegów, często naszych wspólnych znajomych, wiedziałem, że i tak będzie to jedynie zarys, szkic, próba uchwycenia Gabi, która powiedział kiedyś - "NAJGORSZY OCZYWIŚCIE JEST SFINKS BEZ ZAGADKI". Otulona szczelnie swoją tajemnicą odeszła, ale wydaje się wielu z nas, że nadal jest... [Roman Dziewoński]
UWAGI:
Indeks.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
W wieku siedemnastu lat zdecydowała, że nigdy nie będzie mieć dzieci. Nie chciała sławy, ale sława ją pociągała. Nawet, kiedy opiekowała się chorym mężem, w pokoju obok odbywały się próby. Prywatnie - pełna sprzeczności. Manewrowała między domem a pracą, luksusem a skromnością, skupieniem a przygnębieniem. W wywiadach oszczędna, tajemnicza, skłonna do konfabulacji.Przyrzekła sobie, że jeśli nie zostanie artystką, to pójdzie do klasztoru. Marcin Wilk jako pierwszy dotarł do nie publikowanych dotąd pamiętników artystki, dokumentów, listów oraz fotografii. Rozmawiał z osobami, które Irenę znały najlepiej - z bratanicą Krystyną, czy z wieloletnią gosposią Zofią. To pierwsza pełna biografia artystki.
UWAGI:
Bibliografia na stronach 379-381. Indeks.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni