W trzecim, ostatnim tomie Dzienników Jarosław Iwaszkiewicza na pierwszy plan wysuwa się starość z jej gorzką samowiedzą, podziwem dla cudowności życia i oczekiwaniem na śmierć. Choć "stary poeta" coraz częściej wraca pamięcią do zdarzeń dawno minionych, nie rezygnuje zarazem z dawania świadectwa współczesności. Kreśli barwne wizerunki środowisk artystycznych i ich luminarzy, zdaje relacje
ze swoich kontaktów z przedstawicielami władzy, krytycznie ustosunkowuje się do działalności opozycji demokratycznej, z bolesną szczerością pisze o sprawach domowych. Ze wszystkich zapisów przebija zdolność widzenia ludzkich losów - a czasem nawet obrotów historii - jako zamkniętych całości, zdolność dana tylko tym, którzy dostąpili łaski długiego życia.
Zobacz pełny opis
Odpowiedzialność:
Jarosław Iwaszkiewicz ; oprac. i przypisy Agnieszka i Robert Papiescy, Radosław Romaniuk ; wstępem opatrzył Andrzej Gronczewski.
Pisarz pseudonim Eleuter, poeta, eseista, tÅ‚umacz, współtwórca grupy poetyckiej Skamander, współpracownik WiadomoÅ›ci Literackich, wieloletni redaktor naczelny TwórczoÅ›ci. NaukÄ™ rozpoczÄ…Å‚ w 1902 w szkole w Warszawie, w 1904 przeniósÅ‚ siÄ™ wraz z rodzinÄ… do Elizawetgradu dziÅ› Kirowohrad, gdzie uczÄ™szczaÅ‚ do liceum, a od 1909 mieszkaÅ‚ i uczyÅ‚ siÄ™ w Kijowie w liceum nr 4. W tymże liceum, w zwiÄ…zku z poznaniem uzdolnionych artystycznie kolegów zwÅ‚aszcza MikoÅ‚aja Niedźwiedzkiego, którego okreÅ›laÅ‚ jako swój uniwersytet oraz nauczycieli, podjÄ…Å‚ pierwsze próby twórcze, [>>] głównie w zakresie komponowania utworów muzycznych, ale także poezji. Po maturze rozpoczÄ…Å‚ studia prawnicze na Uniwersytecie Kijowskim, których jednak nie ukoÅ„czyÅ‚. StudiowaÅ‚ także w konserwatorium w Kijowie. Pod koniec nauki w liceum i na poczÄ…tku studiów pracowaÅ‚ też jako korepetytor, odbywajÄ…c wtedy wiele podróży po dworach polskich i rosyjskich na terenie Polski i NaddnieprzaÅ„skiej Ukrainy, z których wrażenia bÄ™dÄ… kanwÄ… licznych późniejszych utworów. Szczególnie istotny dla jego twórczoÅ›ci byÅ‚ pobyt w Byszewach koÅ‚o Å?odzi i znajomość z tamtejszym Å›rodowiskiem szlacheckim. W 1918 w zwiÄ…zku z rozszerzajÄ…cym siÄ™ chaosem rewolucyjnym na Kijowszczyźnie wyjechaÅ‚ do Warszawy. DebiutowaÅ‚ w 1915 wierszem Lilith w kijowskim piÅ›mie "Pióro". Debiut książkowy to Oktostychy w 1919. Na poczÄ…tku lat 20. sÅ‚użyÅ‚ w stacjonujÄ…cym w Ostrowie Wielkopolskim 221. PuÅ‚ku Pi ty zÅ‚ożonym głównie z ochotników towarzyszyÅ‚ mu m.in. Aleksander Wat. Od 1928 zamieszkaÅ‚ w Podkowie LeÅ›nej w posiadÅ‚oÅ›ci Stawisko. Dzisiaj znajduje siÄ™ w niej muzeum. W latach 1923–1925 byÅ‚ sekretarzem marszaÅ‚ka Sejmu Macieja Rataja. Od 1927 pracowaÅ‚ w dyplomacji. PeÅ‚niÅ‚ obowiÄ…zki sekretarza ambasady RP w Kopenhadze 1932–1935 i Brukseli 1935–1936. W czasie II wojny Å›wiatowej dziaÅ‚aÅ‚ w strukturach Polski Podziemnej w wydziale kultury i sztuki. WspółpracowaÅ‚ z prof. Lorentzem przy ratowaniu zabytków kultury. Willa w Stawiskach przez caÅ‚y okres okupacji, a zwÅ‚aszcza po upadku Powstania warszawskiego, byÅ‚a schronieniem dla wielu ludzi kultury. W latach 1945–1946, 1947–1949 i 1959–1980 peÅ‚niÅ‚ funkcjÄ™ prezesa ZwiÄ…zku Literatów Polskich. Od marca 1947 do grudnia 1948 wydawaÅ‚ pismo "Nowiny Literackie", które miaÅ‚y w jego zamierzeniu wznowić tradycje "WiadomoÅ›ci Literackich". Po wojnie bezpartyjny poseÅ‚ na Sejm PRL I, II, III, IV, V, VI i VII kadencji, przewodniczÄ…cy Polskiego Komitetu ObroÅ„ców Pokoju. Pochowany 5 marca 1980 na cmentarzu w Brwinowie pod WarszawÄ…. Za swojÄ… dziaÅ‚alność literackÄ… i politycznÄ… otrzymaÅ‚ wiele nagród i odznaczeÅ„, m.in. tytuÅ‚y doktora honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego 1971 i JagielloÅ„skiego 1979.
